کودکان ممکن است به روشهای مختلفی نسبت به استرس واکنش نشان بدهند، گریه کردن، دروغ گفتن، چسبیدن به والدین، پرخاشگری و عصبانیت و حتی شب ادراری برخی از این واکنشهاست. اما مثل همیشه ما به عنوان یک بزرگسال، پدر یا مادر یا مراقب یک کودک باید به واکنشهای او به گونهای حامیانه پاسخ دهید، به نگرانیهای آنها گوش دهید و تا میتوانید عشق و توجه بیشتری نثارشان کنید. کودکان در شرایط سخت به عشق و توجه بزرگترها نیاز دارند. بنابراین تا میتوانید به آنها توجه کنید و برایشان وقت بگذارید.
به خاطر بسپارید که به حرفهای کودکتان گوش کنید، با مهربانی با آنها صحبت کنید و به آنها اطمینان خاطر دهید.
حتیالمقدور فرصت بازی کردن با کودکان و آرامش آنها را فراهم کنید.
سعی کنید که کودکان به والدین و خانواده خود نزدیک باشند و تا حد امکان از جدا کردن آنها از سرپرستانشان خودداری کنید. چنانچه به دلایل مختلف (به عنوان مثال بستری شدن در بیمارستان) مجبور به جدایی شدید، مرتب با کودکتان در تماس باشید (مثلاً از طریق تلفن) و همچنان به آنها اطمینان دهید که همه چیز مرتب است.
تا حد ممکن برنامههای روزمره و منظم کودک دلبندتان را ادامه دهید و یا برنامههای جدید در محیطهای جدید برایش برنامه ریزی کنید.
واقعیتها را درمورد اتفاقات اخیر بگویید، و با کلماتی که برای سن کودکتان قابل درک باشد برایش توضیح بدهید که چه اتفاقی افتاده و اطلاعات واضحی درباره راههای کاهش خطر ابتلا به بیماری به او بدهید.
همچنین میتوانید با روشی اطمینانبخش اطلاعاتی راجع به آنچه میتواند اتفاق بیفتد به کودکتان بدهید (مثلاً اگر یکی از اعضای خانواده یا خود کودک احساس کنند که حالشان خوب نیست و مجبور شوند برای مدتی به بیمارستان بروند تا دکترها کمک کنند که حالشان بهتر شود).
